نصيحة إلى طلبة الحوزات العلمية وإلى كل من يطلب الحق نصیحتی به طلبه‌های حوزه‌های علمیه و همۀ حق‌خواهان 
السيد
أحمد الحسن (علیه السلام) دوزبانه

بسم الله الرحمن الرحيم
قال الإمام الصادق ^{(علیه السلام)}:
( يقدم القائم ^{(علیه السلام)} حتى يأتي النجف فيخرج إليه من الكوفة جيش السفياني وأصحابه، والناس معه، وذلك يوم الأربعاء فيدعوهم ويناشدهم حقه ويخبرهم أنه مظلوم مقهور ويقول: من حاجني في الله فأنا أولى الناس بالله ......، فيقولون: ارجع من حيث شئت لا حاجة لنا فيك، قد خبرناكم واختبرناكم ....) _. 

بسم الله الرحمن الرحیم

امام صادق ^{(علیه السلام)} می‌فرماید:

(قائم ^{(علیه السلام)} پیش می‌آید تا به نجف می‌رسد. سپاه سفیانی و یارانش از کوفه به‌سوی او خروج می‌کنند در حالی که مردم با او هستند. آن روز، چهارشنبه است. او دعوتشان می‌کند و آنها را به حقش سوگند می‌دهد و آنها را باخبر می‌سازد که مظلوم و مقهور بوده است و می‌فرماید: هر کس در مورد خدا با من احتجاج کند، من شایسته‌ترین مردم به خدای هستم... پس آنها می‌گویند: از هر جا که می‌خواهی برگرد که ما به تو نیاز نداریم. همانا ما خبر را به شما رساندیم و شما را آزمودیم ...). 

 

 

نصيحة 
إلى طلبة الحوزات العلمية وإلى كل من يطلب الحق 

نصیحتی

 به طلبه‌های حوزه‌های علمیه و همۀ حق‌خواهان

أرجو من طلبة الحوزات العلمية في النجف وفي قم وفي كل مكان أن يقبلوا مني هذه النصيحة بين يدي عذاب أليم، وأن يُنزلوا كلام آل محمد حيث أمرهم الله ولا يذروا الحكمة اليمانية ذرو الريح للهشيم فيندموا ولات حين ندم. 

امیدوارم طلبه‌های حوزه‌های علمیه در نجف، قم و در هر جای دیگر این نصیحت و اندرزی را ـ‌که پیشاپیشِ عذابی دردناک است‌ـ بپذیرند، و گفتار آل محمد را ـ‌همان‌طور که خداوند به آنها امر فرموده است‌ـ ارج و منزلت دهند و حکمت یمانیه را چون پر کاهی بر باد ندهند؛ که پشیمان می‌شوند و پشیمانی را چه سود! 

يا قوم ﴿أُبَلِّغُكُمْ رِسَالاتِ رَبِّي وَأَنَا لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ﴾_{([الأعراف: ۶۸.])}، ولا أقل فلينصفوا أنفسهم كملكة سبأ ﴿إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ﴾_{([النمل: ۳۰.])}. 

ای قوم ﴿پيام‌های پروردگارم را به شما می‌رسانم و شما را اندرزگويی (خیرخواهی) امينم﴾_{([الأعراف: ۶۸.])}، حداقل مانند ملکۀ سبا با خود به انصاف رفتار کنید ﴿همانا آن از سلیمان است و همانا آن است به نام خداوند بخشنده مهربان﴾_{([النمل: ۳۰.])}. 

روى أبو خديجة عن أبي عبد الله ^{(علیه السلام)}، قال: (إذا قام القائم ^{(علیه السلام)} جاء بأمر جديد، كما دعا رسول الله ^{(صلّی الله علیه وآله وسلّم)} في بدو الإسلام إلى أمر جديد).  

ابو خدیجه از ابو عبد الله امام صادق ^{(علیه السلام)} روایت می‌کند که فرمود: (وقتی قائم ^{(علیه السلام)} قیام کند با امری جدید می‌آید، همان‌طور که رسول خدا ^{(صلّی الله علیه وآله وسلّم)} در ابتدای اسلام به امری جدید دعوت می‌نمودند). 

عندما يقرأ هذه الرواية أي إنسان يطلب الحق فلابد أن يهيأ نفسه لاستقبال أمر جديد غير ما هو مألوف عنده، بل إنّ بعض الروايات وصفت أمر القائم بالغريب وأصحابه بالغرباء (بدأ الإسلام غريباً وسيعود غريباً كما بدأ فطوبى للغرباء) . 

هرانسان جویای حقی وقتی این روایت را می‌خواند باید خود را برای پذیرفتن امری جدید ـ‌غیر از آنچه به آن خو کرده است‌ـ آماده کند؛ حتی برخی روایات، امر قائم را غریب و اصحابش را غُرَبا (غریبان) توصیف کرده‌اند: (اسلام غریبانه آغاز شد و غریبانه بازخواهد گشت؛ پس خوشا به حال غریبان!). 

ولكن مع الأسف، كل فئة تريد أن يأتي الإمام ^{(علیه السلام)} وفق ما تريد هي وبحسب الخطة التي قرّروها لقيامه ^{(علیه السلام)}، بل ولابد أن يأتي الإمام ^{(علیه السلام)} عن طريق من قرّروا أتباعه، وهكذا: ﴿كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ﴾_{([المؤمنون: ۵۳.])}، فإذا جاء الإمام من طريق آخر ﴿قَالُوا لَوْلا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ﴾_{([الزخرف:۳۱.])}.    

ولی با تأسف، هر حزب و گروهی می‌خواهد امام ^{(علیه السلام)} موافق با همان برداشت خودش و بر حسب طرح و نقشه‌ای که خودش برای قیام آن حضرت برنامه‌ریزی کرده است بیاید؛ حتی امام باید از طریق کسانی که برای پیروی از آن حضرت ^{(علیه السلام)} برنامه‌ریزی کرده‌اند بیاید، و به این ترتیب: ﴿و هر فرقه‌ای به آنچه نزدشان بود دلخوش کردند﴾_{([المؤمنون: ۵۳.])}، بنابراین اگر امام از طریقی دیگر بیاید ﴿گفتند: چرا اين قرآن بر بزرگ‌مردی از آن دو شهر نازل نشده است؟﴾_{([الزخرف:۳۱.])}. 

وإذا جاء بخطّة لم تخطر ببالهم وبأمر جديد فهذا لا يكون الإمام عندهم، ولابد أن يواجه بالتكذيب والسخرية والاستهزاء، وكأنّ قوله تعالى: 

﴿يَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا يَأْتِيهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ﴾_{([يـس: ۳۰.])}، لم يقرع أسماعهم ولا يعنيهم، وهكذا حتى ينتهي بهم الأمر إلى قتال الإمام المهدي ^{(علیه السلام)}. 

و اگر با طرح و برنامه‌ای که به ذهن آنها خطور نکرده و با امری جدید بیاید از نظر آنها امام محسوب نمی‌شود و باید با تکذیب، تمسخر و استهزا رویارو گردد؛ و گویا این گفتار حق تعالی: ﴿ای دريغ بر اين بندگان! هيچ فرستاده‌ای به‌سوی آنها نیامد مگر آنکه به سخره‌اش گرفتند!﴾_{([يـس: ۳۰.])}، گوش‌هایشان را نمی‌کوبد و آنها را قصد نمی‌کند. وضعیت به همین صورت بوده، هست و خواهد بود تا آنجا که کار برای آنها به پیکار با امام مهدی ^{(علیه السلام)} بینجامد. 

فعن الباقر ^{(علیه السلام)}: (إذا قام القائم ^{(علیه السلام)} سار إلى الكوفة فيخرج منها بضعة ألف نفس يدعون البترية عليهم السلاح، فيقولون له: إرجع من حيث جئت فلا حاجة لنا في بني فاطمة، فيضع فيهم السيف حتى يأتي على آخرهم، ثم يدخل الكوفة فيقتل بها كل منافق مرتاب ويهدم قصورها ويقتل مقاتليها حتى يرضى الله عزّ وعلا) . 

از امام باقر ^{(علیه السلام)} روایت شده است: (هنگامی که قائم ^{(علیه السلام)} به‌پا خیزد به‌سوی کوفه می‌رود. چند ده هزار نفر از بتریه که با خود سلاح دارند به او می‌گویند: از همان‌جا که آمده‌ای برگرد ما به فرزندان فاطمه نیازی نداریم. پس شمشیر را در میان‌شان قرار می‌دهد و تا آخرین‌شان را می‌کشد. سپس به کوفه داخل شده، تمام منافقین شکاک را از بین می‌برد، کاخ‌هایشان را ویران می‌کند و مبارزین‌شان را می‌کشد تا خداوند عزّوجلّ راضی گردد). 
 

وهذه نصيحة لكل من يخاف المعاد ولا يريد أن يواجه الإمام بقول (إرجع يابن فاطمة). 

و این اندرزی برای هر کسی است که از بازگشت می‌ترسد و نمی‌خواهد با امام با این سخن که (ای پسر فاطمه برگرد) رویارو شود. 

 

***

بسم الله الرحمن الرحيم 

والحمد الله رب العالمين، وصلى الله على محمد وآل محمد الأئمة والمهديين ....

و سپاس و ستایش تنها از آنِ خداوند آنِ پروردگار جهانیان است، و صلوات تام و تمام خدا بر محمد و آل محمد، ائمه و مهدیین باد! ...

قال تعالى: ﴿هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ مِنْهُ آيَاتٌ مُحْكَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ وَابْتِغَاءَ تَأْوِيلِهِ وَمَا يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ وَالرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنَا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ﴾_{([آل عمران: ۷.])}. 

حق تعالی می‌فرماید : ﴿او همان کسی است که اين کتاب را بر تو نازل کرد؛ بعضی از آيه‌هایش محکماتند، اين آيه‌ها ام الکتاب هستند، و بعضی آيه‌ها متشابهاتند. آنها که در دلشان ميل به باطل است ـ‌به سبب فتنه‌جويی و ميل به تأويل‌ـ از متشابهات پيروی می‌کنند، درحالی‌که تأويل آن را جز خداوند  و آنان که قدم در دانش استوار کرده‌اند، نمی‌دانند و آنان می‌گویند: ما به آن ايمان آورديم، همه از جانب پروردگار ما است؛ و جز خردمندان پند نمی‌گيرند﴾_{([آل عمران: ۷.])}. 

كلامهم ^{(علیهم السلام)} فيه متشابه كما أنّ كلام الله سبحانه وتعالى فيه متشابه، وهذا ورد عنهم ^{(علیهم السلام)} ، وما أحوجهم ^{(علیهم السلام)} للمتشابه فيما يخص صاحب هذا الأمر ^{(علیه السلام)}، وكما عبّر الإمام الرضا ^{(علیه السلام)} (..... إنا لو أعطيناكم ما تريدون لكان شرّاً لكم وأخذ برقبة صاحب هذا الأمر ^{(علیه السلام)})_{([قرب الإسناد: ص۳۸۰، بحار الأنوار: ج۵۲ ص۱۱۰.])}. 

در سخن معصومین ^{(علیهم السلام)} متشابه دیده می‌شود همان‌طور که در سخن خداوند سبحان و متعال متشابه وجود دارد، و این مطلبی است که از آنها ^{(علیهم السلام)} روایت شده است؛ و چقدر آنها ^{(علیهم السلام)} در بیان آنچه مخصوص قائم ^{(علیه السلام)} بوده است به متشابه نیازمندتر هستند؛ آنچنان که امام رضا ^{(علیه السلام)} تعبیر می‌فرماید: (... به راستی اگر ما آنچه شما می‌خواهید را به شما بدهیم قطعاً شرّی برایتان می‌شد و گردن صاحب این امر ^{(علیه السلام)} گرفته می‌شود).