بلکه هدایت شوید
پاسخ‌گویی به فتوای فقهای آخرالزمان
مبنی بر تکذیب یمانی و امام ع

پاسخگویی به فتوای فقهای آخرالزمان

مبنی بر تکذیب یمانی و امام ع

بسم الله الرحمن الرحیم

نام کتاب :بلکه هدایت شوید پاسخگویی به فتوای فقهای آخرالزمان مبنی بر تکذیب یمانی و امام ع

تاریخ انتشار: 1392 ه ش – 2013 م – 1434 ه ق

نام نویسنده: شیخ ناظم عقیلی

معرفی:

این کتاب دربارۀ مباحث پیرامون ظهور امام مهدی علیه‌السلام، چگونگی ادعاهای نیابت یا سفارت از سوی ایشان در عصر غیبت کبری، و نقد دیدگاه فقها و علمای معروف در مواجهه با این ادعاها تدوین شده است. در ادامه، مهم‌ترین محورهای کتاب را به‌صورت خلاصه بیان می‌کنیم:

طرح مسئله و مقدمات:

نویسنده ابتدا تأکید می‌کند که در طول تاریخ اسلام و به‌ویژه در عصر غیبت،همواره شخصیت‌ها و جریان‌هایی وجود داشته‌اند که مدعی ارتباط مستقیم باامام مهدی علیه‌السلام شده‌اند. برخی فقها، به استناد توقیع منسوب به امامزمان علیه‌السلام (معروف به توقیع سمری)، هر گونه ادعای رؤیت و سفارت راتکذیب کرده‌اند. مؤلف کتاب استدلال می‌کند که توقیع مذکور تنها ظهور علنی(مشاهده به معنای ظهور رسمی پیش از زمان تعیین‌شده) را نفی می‌کند و نه هرگونه ارتباط یا سفارت.

جایگاه فقها و منکران در آخرالزمان:

کتاب با اشاره به احادیث متعددی درباره «فساد برخی فقهای آخرالزمان» استدلال می‌کند که ممکن است برخی از علما، با فتواهای اشتباه یانادیده‌گرفتن نصوص، مردم را از حقیقت دور کنند. روایاتی از ائمه علیهم ‌السلام نقل شده که عده‌ای از عالمان یا فقیهان، نه‌تنها خود به امام مهدی علیه‌ السلام ایمان نمی‌آورند، بلکه او را انکار کرده و مردم را نیز به انحراف می‌کشانند.

نقد فتاوای معروف علیه ادعای سفارت:

در کتاب، فهرستی از علمای مختلف (از نجف، پاکستان و...) آورده شده که بااستناد به «توقیع سمری» مدعی شده‌اند هر کس ادعای سفارت یا مشاهده کند کذّاب است. مؤلف ضمن بررسی استدلال‌های این علما، می‌گوید آنان یااز روایات متشابه برداشت نادرست کرده‌اند یا خبر واحدی را (که سند و دلالت آن محل تأمل است) مبنای حکمی قطعی قرار داده‌اند. همچنین نویسنده برایرد این فتاوا به آیات و روایات متعددی استناد می‌کند و نشان می‌دهد که بسیاری از دیدگاه‌های رایج، با نصوص یا با دلایل عقلی در تعارض است.

اهمیت تمسک به دلایل قرآنی، روایی و عقلی:

نویسنده تأکید دارد که دعوت حق در عصر غیبت حتماً باید بر اساس برهان عقلی، دلایل محکم قرآنی و روایی باشد و نباید صرفاً با اتکا به نظر مشهوریا فتوای فقیه رد شود. به زعم مؤلف، آنچه در کتاب‌های متواتر درباره سفیر یا نماینده خاص امام علیه ‌السلام آمده، نافیِ وجود اشخاصی با مأموریت الهی در دوران غیبت کبری نیست؛ بلکه باید میان «ظهور علنی و گسترده» و«ارتباط خاص یا نیابت» تمایز قائل شد.

بحث بداء و نشانه‌های آخرالزمان:

در بخشی از کتاب به موضوع بداء در نشانه‌های حتمی ظهور پرداخته می‌شود و گفته می‌شود اگرچه روایات از علائم معیّن یاد کرده‌اند (مثل«صیحه آسمانی» یا «فرو رفتن سپاه در بیداء»)، اما امکان تغییر یا تقدیم و تأخیر آن بر اساس ارادۀ الهی هم مطرح است. مؤلف استدلال می‌کند که نمی‌توان بر اساس زمان‌بندی مشخص پیش از «صیحه» یا «خروج سفیانی»، مطلقاً هر ادعای حق را رد کرد.

اشاره به دعوت سید احمد الحسن:

نویسنده، بارها از سید احمد الحسن (مدعیِ سفارت و وصایت از سوی امام مهدی علیه‌السلام) نام می‌برد و او را «فرستاده‌ای از جانب امام مهدی علیه‌السلام» معرفی می‌کند و بیان دارد که ایشان با ارائه دلایل قرآنی، روایی و دعوت به مباهله یا مناظرات علنی، توانسته است بسیاری از استدلال‌های فقهی مخالفان را باطل کند. در برابر، مخالفان با صدور فتاوای تکفیر یاتکذیب، عملاً پاسخ علمی و مستندی ارائه نکرده و فقط به توقیع سمری یا حکمبه محال بودن ادعای سفارت بسنده کرده‌اند.

نتیجۀ نهایی کتاب و توصیه به خوانندگان:

در پایان، مؤلف خوانندگان را تشویق می‌کند که فارغ از تعصب یا تقلید کورکورانه، استدلال‌های دعوت احمد الحسن ع را به‌صورت علمی بررسی کنند. کتاب ضمن نقل روایت‌هایی دربارۀ وظیفۀ یاران امام مهدی علیه‌ السلام در زمان غیبت، اصرار دارد که راه هدایت بسته نیست و در دوران غیبت کبری نیز ممکن است افرادی از جانب امام مأمور شوند. مؤلف در نهایت می‌گوید مخاطبان اگر قانع نشده‌اند، با روحیۀ مناظره و جستجوی حقیقت، مستقیماً منابع و کتاب‌های این گروه (انصار امام مهدی ع) را بررسی کنند و از پیش‌داوری پرهیز نمایند.

کلمات کلیدی: توقیع سمری، سفارت و نیابت، ظهور امام مهدی، دعوت احمد الحسن، ادعای مشاهده، برهان قرآنی و روایی