جوانان احمد الحسن
وصی و فرستاده امام مهدی علیه السلامعلاوه بر مطالب پیشین، پرسشی مطرح میشود که در زیادی توضیح موضوع پیشین، سهیم است و پس از آوردن روایات ذیل، آن را میشناسیم:
از ولیدبن صبیح از اباعبدالله امام صادق (ع) نقل شده است: روزی بر امام (ع) وارد شدم. ایشان لباسهایی را به من داد و فرمود: «ای ولید، اینها را تا شده بازگردان». من در پیشگاه ایشان برخاستم. امام صادق (ع) فرمود: «خداوند معلیبن خنیس را رحمتکند». من گمان کردم امام (ع) برخاستن مرا به برخاستن معلیبن خنیس تشبیه فرموده است. سپس به من فرمود: «اُف بر دنیا! اُف بر دنیا! دنیا تنها سرای بلاست. خداوند در آن دشمن خود را بر ولی خود مسلط گردانیده است و پسازآن سرایی خواهد بود که اینچنین نیست». عرض کردم: فدایتان شوم آن سرا کجاست؟ فرمود: «اینجاست» و سپس با دست خویش به زمین اشاره فرمود.([116])
و بیتردید این سرا، عالم رجعت است. لذا از سید احمدالحسن (ع) پرسیده شد: منظور امام صادق (ع) از اشاره به این زمین چیست؟
ایشان (ع) فرمود: «بلی، خداوند شما را توفیق عطا فرماید و گامهایت را استوار بدارد؛ برای زمین تجلیهایی در همۀ آسمان دنیا وجود دارد که به آسمان اول ـکه رجعت در آن استـ کشیده میشود؛ پس رجعت نیز در زمین است، هرچند در تجلی دیگری، غیر از این زمینی که در این عالم جسمانی، در آن زندگی میکنیم، باشد».
[115]. مختصر بصائر الدرجات: ص49.
[116]- مختصر بصائرالدرجات: ص 24.