جوانان احمد الحسن
وصی و فرستاده امام مهدی علیه السلام
یکی از خواهران مؤمن دربارهی وظیفهی زنان در نصرت حق در زمان کنونی (تاریخ پرسش به چند سال قبل بازمیگردد) و این که حدود تقیه چیست و با کسانی که با ما اظهار دشمنی میکنند چه طور باید برخورد کرد، سؤال کرد.
از آنجا که در پاسخ ارائه شده، آموزهها و عبرتهایی نهفته است که میتواند برای همگان و به ویژه خواهران مؤمن سودمند باشد، لذا جواب سید احمد الحسن (عليه السلام) به این پرسش را نقل میکنم:
«بسم الله الرحمان الرحیم
و الحمد لله رب العالمین
و صلی الله علی محمد و آل محمد الائمة و المهدیین و سلم تسلیماً
زن مؤمن مانند مرد مؤمن است. زن مؤمن نماز میگزارد، روزه میگیرد و به آنچه مورد رضای خداوند سبحان اوست عمل میکند دقیقاً مانند مرد مؤمن، مگر در برخی تفاصیل و خصوصیات. زن مؤمن مکلف است که نسبت به دین خود معرفت یابد و در حد وسعش، حق را به مردم بشناساند و ابلاغ نماید: «(خدا هیچ کس را جز به اندازهی طاقتش مکلف نمیکند. نیکیهای هر کس از آن خود اوست، و بدیهایش از آن خود اوست)» (بقره: ۲۸۶).
در بیان حق و ابلاغ به مردم کوتاهی نکنید، چه تبلیغ چهره به چهره باشد و چه از طریق رسانههایی که در دسترستان است مانند اینترنت؛ همان طور که بسیاری از برادران انصار شما، به انتشار مقالات در روزنامههایی که در اینترنت منتشر میشود و مردم در بخش عمدهای از کشورهای جهان مطالعه میکنند، مبادرت ورزیدهاند. این کار بسیار اثرگذار بوده و باعث گرویدن برخی مردم از کشورهای مختلف شده است.
همچنین بانوان مؤمن میتوانند به اندازهی وسع و توان خود، کارهایی برای خویش تنظیم و تعریف کنند و به برپایی مجالس عزا در مناسبتهای مربوط به مصائب آل محمد (عليهم السلام) اقدام کنند و حق را به مردم بشناسانند و باطل را تبیین کرده و اهل باطل را مفتضح سازند. حضرت زینب (عليها السلام) پس از واقعهی کربلا، نقش بسیار عظیمی در تبیین حق و رسوا نمودن باطل برعهده داشت. از خداوند مسئلت مینمایم که شما خواهران را در رویارویی با طاغوتیان این زمان موفق بدارد، همان طور که حضرت زینب (عليها السلام) را در رسواسازی و بیآبرو کردن اهل باطل و بیان جنایات و سرکشیها و طغیانشان توفیق عطا فرمود.
و اما تقیه، ابزاری است که مؤمن با آن از زندگیاش محافظت میکند تا حق را نصرت دهد. تقیه این نیست که آدمی فقط به خاطر محافظت از زندگیاش، نسبت به آن بیم داشته باشد و از آن مراقبت کند. فرو گذاشتن و یاری نکردن حق، ربطی به تقیه ندارد و جزو آن نیست. از خداوند مسئلت دارم که اسباب را برای شما فراهم سازد و کارها را برای شما آسان گرداند تا حق را نصرت دهید و حق را بر دست و زبان شما هویدا گرداند و شما را در حرکت بر مسیر زنان صالح مانند فاطمه (عليها السلام) و زینب (عليها السلام) و خدیجه (عليها السلام) و مریم و زن مؤمن و نیکوکار فرعون که خانهای نزد خدا را بر زینت و زخرف دنیا ترجیح داد، قرار دهد : «(و خدا برای کسانی که ایمان آوردهاند، زن فرعون را مثل میزند آن گاه که گفت: ای پروردگار من، برای من در بهشت نزد خود خانهای بنا کن و مرا از فرعون و عملش نجات ده و مرا از مردم ستمکار برهان)» (تحریم: ۱۱). وی با طاغوت دست و پنجه نرم کرد و تا به آنجا از حق دفاع نمود که راضیه، مرضیه، مجاهد و شجاع به سوی پروردگارش شتافت و خداوند در برترین کتابی که نازل فرموده یعنی قرآن، یادی از او به میان آورده است؛ این همان فضل بزرگ است: «(عمل کنندگان باید برای چنین پاداشی عمل کنند)» (صافات: ۶۱)
و السلام علیکم و رحمت الله و برکاته»