من یک ژاکت خیلی گرم مثل همان‌ها که در زمستان می‌پوشند به تن کرده بودم

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
و الحمد لله رب العالمین، و صلی الله علی محمد و آل محمد الائمة و المهدیین و سلم تسلیماً.

السلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

ای معدن علم و جایگاه رسالت، ای قائم آل محمد (ع) ای سرور و مولا و پدرم، از این‌که باعث آزردگی شما می‌شوم عذر می‌خواهم، مولای من. از شما خواهش می‌کنم که هرگز مرا به حال خودم وامگذاری.

سرورم! از تو خواهش می‌کنم مرا به حال خودم رها مکن. ای نور! و چگونه از تاریکی‌ام رهایی یابم مگر به نور تو ای سرورم! خداوند مرا به‌طور دائم تا ابد با شما قرار دهد و هرگز از شما جدا نسازد تا نفسم بند بیاید، ای پروردگار من!
در رؤیا دیدم گویی من با شما پدرم، به شهر دیگری پیاده مسافرت می‌کردم. این شهر 40 کیلومتر فاصله داشت و من قبل از این‌که سفر کنم به جایی رفتم تا کاغذ بخرم تا خودم را با آن بپوشانم. رنگ کاغذها به رنگ پرتقالی و زرد بود. رنگ زرد زیاد بود و همه می‌توانستند آن‌ها را بخرند ولی رنگ پرتقالی کمیاب بود و من می‌خواستم خودم را با رنگ پرتقالی بپوشانم. نمی‌دانم چطور توانستم با کاغذ زرد و نیز با کاغذ پرتقالی عبور کنم و خانم فروشنده مرا ندید.

سپس در خواب دیدم که ما در راه بودیم و من یک ژاکت خیلی گرم مثل همان‌ها که در زمستان می‌پوشند به تن کرده بودم. این ژاکت مرا پوشانده بود ولی به پایم شلواری که به نصف ساق پایم می‌رسید و مقداری تنگ بود داشتم و چیزی که با آن خودم را بپوشانم در اختیار نداشتم. شما پدرم در وسط راه به من گفتی: آیا به تو نگفتم خودت را بپوشان، یا چیزی شبیه آن. من شروع به گریه کردم و به شما می‌گفتم مرا ببخش. خم شدم و دست شما را بوسیدم و شما که جانم و همه‌چیز فدایتان باد، مرا ترک کردی و بوی بسیار خوش مشک از آن پخش می‌شد.

سلام بر شما و بر خاندان طیب و طاهر تو و رحمة الله و برکاته.