إِنَّ اللّه عِندَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

و الحمد للّه رب العالمین، و صلی اللّه علی محمد و آل محمد الائمة و المهدیین و سلم تسلیماً.

(إِنَّ اللّه عِندَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَيُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَيَعْلَمُ مَا فِي الْأَرْحَامِ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ مَّاذَا تَكْسِبُ غَدًا وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللّه عَلِيمٌ خَبِيرٌ)

(علم زمان «ساعت» تنها نزد خدا است و او است که باران را می‌باراند و از آن چه در رحم‌ها است آگاه است و هیچ کس نمی‌داند که فردا چه چیز به دست خواهد آورد و کسی نمی‌داند که در کدام زمین خواهد مرد. خداوند دانا و آگاه است).

این آیه بیان می‌دارد که خدای سبحان دارنده‌ی علم غیب و رزق بندگان و زندگی آنها بر روی این زمین به دست او است و حضرتش هر گونه که بخواهد آنها را جاری می‌سازد؛ زیرا وی به صلاح زندگی دنیوی مردم و آن چه که خیر آخرت‌شان در آن است، دانا و آگاه می‌باشد. البته چنین نیست که این امور فقط منحصر به خدای سبحان باشد، و این امکان منتفی نیست که خداوند، برخی بندگانش را بر قسمتی از اینها مطلع گرداند؛ بلکه ممکن است حق تعالی برخی بندگانش را بر آن چه که خود اراده می‌فرماید، از غیب باخبر سازد، چه از طریق اسباب مادی و چه به وسیله‌ی عوامل غیبی. حتی این امکان وجود دارد که خداوند آن چه که از مصالح دنیوی و اخروی اراده می‌فرماید، در اختیار آن‌ها قرار دهد تا این بندگان با حول و قوه‌ی الهی در آن مصالح دخل و تصرف نمایند، چه از طریق اسباب مادی و چه به وسیله‌ی عوامل غیبی. در نتیجه این آیه بیانگر آن است که هیچ کس از خلایق نمی‌تواند به‌طور مستقل از خدای سبحان چیزی بداند و کاری انجام دهد، ولی می‌تواند با حول و قوه‌ی الهی، دانشی کسب کند و کاری صورت دهد؛ که او ارحم الراحمین است.

و السلام علیکم و رحمة اللّه و برکاته.

محرم الحرام 1432 هـ‌.‌ق.

منابع:

1- لقمان: 34.