بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

والحمد لله رب العالمین

زمانی‌که خداوند با موسی ع سخن گفت، به او فرمود::هر وقت به مناجات آمدی با خودت کسی را بیاور که تو از او برتر باشی.موسی ع به هر کسی‌که برخورد می‌کرد جرأت نمی‌کرد به وی بگوید از او برتر است. پس انسان‌ها را رها کرد و سراغ حیوانات رفت تا اینکه از کنار یک سگ بیمارِ گَر گذر کرد. گفت: این را می‌برم.بر گردنش ریسمانی نهاد و آن را به دنبال خود کشید. اندکی از راه را رفته بود که موسی ع نگاهی به سگ انداخت و گفت:نمی‌دانم تو با کدام زبان خداوند را تسبیح می‌گویی؛ پس چطور می‌توانم از تو برتر باشم؟موسی ع سگ را رها کرد و به مناجات رفت. پروردگار فرمود:آنچه به تو امر کردم کجا است؟ موسی ع فرمود:پروردگارا، نیافتمش! پس پروردگار فرمود: ای پسر عمران، اگر آن سگ را رها نمی‌کردی قطعاً نامَت را از دیوان پیامبران محو می‌کردم.(1) من بندۀ حقیر به فکرم خطور نمی‌کند که از سگ مریضی هم برتر باشم؛ چرا که پروردگار رؤوف رحیم مرا از گناه بزرگم در پیشگاهش آگاه ساخته است.

منابع:

1- رجوع نمایید به عدّة الداعی: ص 204.