در شب عرفه در خوابم دیدم که کعبه‌ی شریف از جایش بلند شد و در بلندای دو کوه در بالا دست قرار داده شد و مردمی که طواف می‌کردند به طور تصادفی با یکدیگر برخورد و با حیرت و اشتیاق به کعبه نگاه می‌کردند. ناگاه منادی ندا داد، تا رسید به اینجا که نگاه کردن به کعبه حرام شد مگر برای مؤمنان.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
والحمدلله رب العالمین،
وصلی الله علی محمد و آل محمد الائمة والمهدیین وسلّم‌تسلیماً.
کعبه، همان قبله‌ی مردم در نمازشان است و در رؤیا نشان‌گر حجّت خدا بر خلقش و جانشین خداوند سبحان و متعال می‌باشد؛ خداوند با او شناخته می‌شود و او قبله‌ی رسیدن به خداوند است (1) و بالا رفتن آن یعنی دور شدنش از مردم، یا غیبت او از آنها است. در روایتی از ائمه(ع) آمده است: «اگر خداوند هم‌جواری قومی را برای ما نپسندد ما را از میان آنها خواهد برداشت» .(2)
منابع:
1- از رسول خدا حضرت محمد(ص) و ائمه(ع) در روایت آمده است که اهل بیت(ع) به کعبه یا قبله توصیف شده‌اند:
از ابوذر روایت شده است: رسول خدا(ص) فرمود: «مَثَل علی در میان شما ـ‌یا فرمود در این امت‌ـ همانند کعبه‌ی شناخته شده است، که نگاه کردن به آن فریضه و عبادت می‌باشد». نهج الایمان - ابن جبر: ص 569.
و از امام صادق(ع) روایت شده است: «ما کعبه‌ی خدا هستیم، ما قبله‌ی خدا هستیم». صراط مستقیم - علی بن یونس عاملی: ج 2 ص 75.
و شاعر در مدح امیر المؤمنین علی(ع) گفته است: (ترجمه‌ی شعرِ عربی)
او همان قبله‌ی دَرمیان است که گِرداگرد اویند که حرمت خداوند مهیمن و حلال شدن از او است
و همان نشانه‌ی بزرگ او حجتی است که هر کس قیمت علی را بداند صاحب عقل است
2- بحار الانوار: ج 52 ص 90.