جوانان احمد الحسن
وصی و فرستاده امام مهدی علیه السلاموواجه الحسين في كربلاء الدنيا وزخرفها . ولم يطلّقها وينظم إلى ركب الحسين وركب الأنبياءوالمرسلين ، وركب الحقيقة والنور إلا القليل ممن وفى بعهد الله سبحانه وتعالى .
امام حسين (ع) در كربلا با دنيا و زيورآلات آن رو به‌رو شد و هيچ كس دنيا را طلاق نداد و بهكاروان انبيا و فرستادگان و كاروان حقيقت و نور نپيوست، مگر تعداد اندكی كه به عهد خداوندسبحان ومتعال وفا كردند.
وواجه الحسين (ع) في كربلاء الأنا ، وكان فارس هذه المواجهة بعد الحسين (ع) ، وخير من خاضفي هيجائها هو العباس بن علي (ع) عندما ألقى الماء ، واغترف من القرآن ( يُؤْثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْكَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ) (الحشر:٩) ،
امام حسين ع با منيت رو به‌رو شد، و سواركار اين رويارويی بعد از امام حسين (ع) و بهترين كسدر ميدان جنگ و كارزار، حضرت عباس ابن علی (ع) بود، هنگامی كه آب را از دست خود ريخت وبه جای آن از قرآن جرعه‌ای برداشت. [و هر چند در خودشان احتياجى [مبرم] باشد، آنها را برخودشان مقدّم مىدارند].(الحشر: ۹)
وأي خصاصة كانت خصاصة العباس (ع) وأي أيثار ؟ !! كان إيثاره (ع) . وهل كان إيثاراً أم انه أمرتضيق في وصفه الكلمات .
و خصیصهٔ حضرت عباس ع چه خصیصه‌ای بود و ايثار ایشان ع چگونه ايثاری بود؟ آيا آن، ايثاربود يا اينكه امريست كه كلمات در بيان آن عاجزند؟
وواجه الحسين (ع) في كربلاء إبليس (لع) عدو بني آدم القديم ، الذي توعد أن يظلهم عن الصراطالمستقيم ، ويرديهم في هاوية الجحيم .
و امام حسين (ع) در كربلا با ابليس (لعنه‌الله) دشمن قديمی بنی‌آدم روبرو شد كسی‌كه وعده دادهبود كه همه را از راه مستقيم گمراه كند و وارد جهنم نمايد.
ولقد انتصر الحسين (ع) وأصحابه (ع) في هذه المواجه .
اما امام حسين (ع) و يارانش ع در اين مواجهه پيروز شدند.
فأما الحكام الظلمة فقد قتلهم الحسين (ع) ، وبيَّن بطلان حاكمية الناس بكل صورها ، سواء كانتبالشورى فيما بينهم (الانتخابات) أم بالتنصيب من الناس ،
و اما حاكمان ظالم: امام حسين (ع) همه آنها را كشت، و باطل بودن حاكميت مردم را به هر نحوممكن آشكار و رسوا ساخت، حال اين اتفاق چه به‌وسيله شورا (انتخابات) بين آنها بود، و چه بابرگزيدن (و بیعت) از طرف مردم.
وبين الحسين (ع) أن الحاكمية لله سبحانه وتعالى لأنه مالك الملك ، فله أن ينصب سبحانه وتعالىوعلى الناس أن تقبل تنصيبه ومن يرفض تنصيب الله سبحانه وتعالى فقد خرج عن عبوديته سبحانهكخروج إبليس لعنه الله لما اعترض على تنصيب آدم (ع) خليفة لله في أرضه ورفض طاعته والخضوعله فلا يستجلبكم إبليس بندائه ولا يُعديكم بدائه قال تعالى (قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُوَتَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ) (آلعمران:٢٦) .
و امام حسين (ع) آشكار كرد كه حاكميت برای خداوند است زيرا اوست كه مالك حکومت است. و اين حق اوست كه برای مردم حاكم را برگزيند و بر مردم واجب است كه بپذيرند. و هر كس انتخابخداوند را رد كند همچون ابليس (لعنه‌الله) از درگاه بندگی خداوند رانده می‌شود. آن زمانی كه برانتخاب آدم (ع) به‌عنوان خليفه خداوند در زمينش اعتراض كرده و اطاعت و تسليم در مقابل آدم(ع) را رد كرد. پس مواظب باشيد كه ابليس با ندايش شما را از راه به‌در نكند و به بيماری خود(منيت)، شما را دچار نسازد. [بگو: «بارالها! مالك حكومت‌ها تويى به هر كس بخواهى، حكومتمىبخشى و از هر كس بخواهى، حكومت را مىگيرى هر كس را بخواهى، عزت مىدهى و هر كه رابخواهى خوار مىكنى. تمام خوبی‌ها به دست توست، تو بر هر چيزى قادرى»].(آل عمران: ۲۶)