چرا اذکار نماز فرد است؟ چرا نماز با تکبیر شروع میشود؟ معنای تکبیر نماز چیست؟ فرق تکبیر امام علی با دیگران چیست؟

پرسش (1) چرا خداوند ذکر را به تعداد فَرد قرار داده است؟
چرا خداوند ذکر را به تعداد فَرد قرار داده است؟
پاسخ:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

خداوند یکتا است و وتْر (فرد) را دوست دارد. وتر یا فرد بر خداوند سبحان دلالت دارد و شفْع بر دوگانگی و زوج بودن؛ بنابراین ذکر در نماز به صورت وتر یعنی یک، سه، پنج یا هفت بار خوانده می‌شود.
متشابهات ج 2
www.almahdyoon.co
 
 

پرسش (2) چرا تکبیر، شروع نماز است؟
پاسخ:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

شما در نماز می‌خواهی به سوی خدا عروج کنی و با او سبحان و متعال رویارو گردی. نماز، معراج مؤمن است و عروج صورت نمی‌گیرد مگر با ارتقا به آسمان‌های هفت‌گانه. کلید هر آسمان و عروج به آن و به آسمانی که پس از آن است، «الله اکبر» می‌باشد؛ یعنی من بنده‌ی ناقص فقیر، پروردگار کاملِ غنی را قصد کرده‌ام و می‌خواهم بالا روم و به حضرتش برسم؛ تا به فضل و منّتش بر من، با مدح و ثنای من بر او سبحان و متعال با او مواجه شوم و تسبیحش گویم.
متشابهات ج 2
www.almahdyoon.co

پرسش (3) معنای تکبیرة الاحرام در نماز.
معنای تکبیرة الاحرام در نماز چیست و ویژگی تکبیر علی بن ابی‌طالب (ع) چه می‌باشد؟
پاسخ:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

تکبیرهای احرام در نماز در واقع هفت تکبیر است و نه یکی، هر چند احرام با یک تکبیر جایز است؛ و مراد از هفت تکبیر، نظیر بودن با هفت آسمان می‌باشد. هر تکبیر به یک آسمان تعلّق دارد. عبارت «الله اکبر» نخست، یعنی خداوند بزرگ‌تر است از آسمان دنیا و نخست و هر‌چه از خیر و شر در آن و تمام تفاصیلی که در آن هست ـ‌هر چقدر هم که باعظمت باشد‌ـ.
اگر توجّه داشته باشی که زمین با همه‌ی فراخی‌اش، در مقایسه با کهکشان همچون دانه‌ای شن در صحرا و کهکشان در مقایسه با جهان جسمانی مانند دانه‌ای شن در صحرا است، و آسمان دنیا در قیاس با آسمان دوم مانند دانه‌ای شن در صحرا است و این تناسب همین‌طور ادامه دارد، چنین نگرشی هر چیزی به غیر از خداوند را در دیده‌ات کوچک و ناچیز می‌نماید و در نفْست خداوند متعال را باعظمت می‌گرداند تا بدانی که او قابل وصف نیست.
تکبیر علی(ع) براساس شناخت و معرفت او به خدای سبحان می‌باشد و ایشان پس از حضرت محمد (ص) ، در میان خلق خدا بیش‌ترین شناخت را نسبت به خداوند دارد، و هر‌چه معرفت نسبت به خداوند بیش‌تر شود، شأن و مقام ذکر خداوند نیز بیش‌تر می‌گردد. علی (ع) می‌داند تکبیر چه‌کسی را می‌گوید و اگر می‌خواست آن‌چه را که می‌شناسد به خلایق منتقل کند، تابِ آن را نمی آوردند.
ایشان(ع) سخنی با این معنا دارد: «انطویت علی مکنون علم لو بحت به لاضطربتم اضطراب الأرشیة فی الطوی البعیدة»(1) (از علوم و حوادث پنهانی آگاهی دارم که اگر بازگویم به لرزه می‌افتید، چون لرزیدن ریسمان در چاه‌های عمیق!).
«اضطراب» یعنی به لرزه افتادن و «أرشیه» طنابی است که دلوی که برای خارج کردن آب به کار می‌رود به آن آویخته می‌شود، و «الطوی البعیده» یعنی چاه عمیق. اگر دلو در چاه عمیق انداخته شود، ریسمانِ آویخته به آن دچار لرزش می‌شود؛ همانند یک افعی که به راه می‌افتد.
منابع:
1- - شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید: ج 1 ص 213.
متشابهات ج 2
www.almahdyoon.co