اسرائیل یعنی چه؟ معنای#ستاره_شش_پر صهیونی است؟(2)

 معنای کلمه‌ی اسرائیل و ستاره‌ی شش‌پَر.

معنای کلمه‌ی اسرائیل چیست؟ آیا صهیونیست‌هایی که امروزه در فلسطین هستند، بنی اسرائیل هستند یا این‌که از آن‌ها کسی باقی نمانده است؟ و آیا ستاره‌ی شش‌پر، صهیونیستی است؟ و ستاره‌ی شش‌پر چه معنایی را می‌رساند؟
پاسخ:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

اسرائیل یعنی بنده‌ی خدا. در میان یهودیانی که در سرزمین مقدس هستند، از نوادگان یعقوب نبی (ع) یافت می‌شود. او عبدالله است و نزد یهود اسرائیل می‌باشد.
ستاره‌ی شش‌پر همان ستاره‌ی داوود است و به معنای «منتصِر» (پیروز و فاتح) می‌باشد، و برای آن‌ها، علامت مُصلِح منتظر است که همان ایلیای نبی (ع) می‌باشد؛ کسی‌که زمانی دراز پیش از بعثت عیسی (ع) مرفوع شد (به آسمان بالا برده شد) و آن‌ها منتظر بازگشتش هستند و در حال حاضر او یکی از وزرای امام مهدی (ع) می‌باشد.
آن‌چه بیان شد بر این مبنا است که اسرائیل یعنی حضرت یعقوب؛ ولی واقعیت آن است که اسرائیل به معنی بنده‌ی خدا و منظور حضرت محمد (ص) می‌باشد.
با توجّه به آن‎چه در قرآن آمده است بنی اسرائیل آل محمد (ع) و نیز شیعیان آن‌ها و حتی عموم مسلمین می‌باشند. در تفسیر عیاشی و سایر منابع آمده است:
از هارون بن محمد روایت شده است: از ابا عبد الله امام صادق(ع) درباره‌ی این فرموده‌ی خدا (یا بنی اسرائیل) (ای بنی اسرائیل) سؤال کردم. حضرت فرمود: «آنان به طور خاص ما هستیم».
از محمد بن علی نقل شده است: از امام صادق (ع) درباره‌ی این سخن خدا (یا بنی اسرائیل) سوال کردم. فرمود: «به طور خاص مربوط به آل محمد(ع) می‌باشد».
در سنن ابی داوود از پیامبر(ص) روایت شده است که فرمود: «أنا عبد الله اسمي‏ أحمد و أنا عبد الله اسمي إسرائيل، فما أمره فقد أمرني و ما عناه فقد عناني»(1) (من عبدالله هستم. نامم احمد است و من عبدالله هستم. نامم اسرائیل است، پس هر‌چه به او دستور داده شده به من دستور داده شده است و هر‌چه به او مربوط می‌شود به من مربوط می‌باشد).
• برخی آیات به طور خاص مربوط به ائمه(ع) می‌باشند(2) و در این آیات، آن‌ها (ائمه (ع)) بنی اسرائیل می‌باشند و نه کس دیگر.
حق تعالی می‌فرماید:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

(يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُواْ نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ * وَاتَّقُواْ يَوْماً لاَّ تَجْزِي نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَيْئاً وَلاَ يُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلاَ تَنفَعُهَا شَفَاعَةٌ وَلاَ هُمْ يُنصَرُونَ)(3)
(ای بنی اسرائيل، از آن نعمتی که بر شما ارزانی داشتم و شما را بر جهانيان برتری دادم ياد کنيد * و بترسيد از روزی که هيچ‌کس، به کار ديگری نيايد و هیچ فديه‌ای پذيرفته نشود و شفاعت سودشان نکند و هیچ یاری نشوند).
«يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ» (ای بنی اسرائیل): یعنی ای آل محمد(ع) .
«اذْكُرُواْ نِعْمَتِيَ» (نعمتم را .... یاد کنید): یعنی نعمت ولایت و امامت، و تسلط بر تمام عوالم.
«وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ» (و شما را بر جهانیان برتری دادم): یعنی با شناخت من (شناخت خداوند سبحان و متعال) و علم به اسماء او.
روشن است که برتری داده شدگان بر جهانیان، محمد و آل محمد هستند، و فرزندان یعقوب و غیر آن‌ها، برتری داده شده بر آل محمد (ع) نمی‌باشند.
(وَاتَّقُواْ يَوْماً) (و بترسید از روزی که): روز مرگ است؛ تنها روزی که در آن شفاعت وجود ندارد. از عذابِ هنگامِ مرگ کسی نجات پیدا نمی‌کند مگر کسی‌که در دنیا با بدنش زندگی کرده در‌حالی‌که دلش به ملأ اعلی تعلّق داشته باشد و در نتیجه با ریسمان‌ها و دلبستگی‌هایی به دنیا مرتبط نبوده که به قطع کردن و بریدن ـ‌که مسبب عذاب است‌ـ نیاز داشته باشد.
نجات یافتگان از عذاب مرگ، مقرّبان می‌باشند. حق تعالی می‌فرماید:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿فَأَمَّا إِن كَانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ * فَرَوْحٌ وَرَيْحَانٌ وَجَنَّةُ نَعِيمٍ)(4)
(اما اگر از مقرّبان باشد * برای او است آسايش و روزی و بهشت پر نعمت)؛
یعنی وضعیت مرگش. سروران مقرّبان هم عبارتند از محمد و آل محمد (ع).
• برخی آیات مربوط به «بنی اسرائیل»، ویژه‌ی شیعه و علمای شیعه می‌باشند. خداوند متعال می‌فرماید:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿وَلَمَّا جَاءهُمْ رَسُولٌ مِّنْ عِندِ اللهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِيقٌ مِّنَ الَّذِينَ أُوتُواْ الْكِتَابَ كِتَابَ اللهِ وَرَاء ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ * وَاتَّبَعُوا مَا تَتْلُو الشَّيَاطِينُ عَلَى مُلْكِ سُلَيْمَانَ وَمَا كَفَرَ سُلَيْمَانُ وَلَكِنَّ الشَّيَاطِينَ كَفَرُوا)(5)
(و آن هنگام که فرستاده‌ای از جانب خداوند بر آن‌ها مبعوث شد که آن‌چه نزدشان بود تصدیقش می‌کرد، گروهی از اهل کتاب، کتاب خداوند را آن‌چنان پشت سر خویش افکندند که گویی از آن اطلاعی ندارند * و از افسونی که شیاطین بر روزگار پادشاهی سليمان می‌خواندند پيروی کردند، و سليمان کافر نبود ولی شیاطین کافر بودند).
﴿وَلَمَّا جَاءهُمْ رَسُولٌ مِّنْ عِندِ اللهِ)
(و آن هنگام که فرستاده‌ای از جانب خداوند بر آن‌ها مبعوث شد):
یعنی فرستاده‌ای از سوی امام مهدی (ع)؛ چرا که پس از بعثت انسان کامل
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

(كَلِمَةِ التّاَّمَّةِ وَ كَلِماتِكَ الَّتى تَفَضَّلْتَ بِها عَلى الْعالَمينَ) ـ
(کلمه‌ی کامِلَت و کلماتی که با آن‌ها بر جهانیان برتری یافتی)
که محمد و آل محمد هستند، رسالت از جانب خداوند سبحان و متعال خاتمه یافت و دوران جدیدی آغاز شد که همان رسالت از جانب حضرت محمد و آل محمد (ع) می‌باشد. بنابراین «آل محمد» فرستادگانی از جانب حضرت محمد (ص) هستند که علم خود را با وحی یا به واسطه‌ی فرشتگان و یا به طور مستقیم از آن حضرت دریافت می‌کنند. پس، حضرت محمد(ص) «الخاتم لما سبق و الفاتح لما استقبل» (خاتِم بر گذشتگان و راهگشای آیندگان) می‌باشد؛ یعنی: ختم‌کننده‌ی رسالت از سوی خدا و گشاینده‌ی رسالت از جانب خود (ص) و اهل بیتش (ع).
برای شیعه ثابت شده است که امام مهدی (ع)، پانزده روز پیش از قیام خود، محمد بن حسن صاحب نفس زکیه را به سوی مردم مکه می‌فرستد و آن‌ها او را می‌کشند.(6) حال اگر این فرستادن درست باشد، دیگر فرستادن‌ها هم درست خواهد بود.
﴿مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ) (که آن‌چه نزدشان بود تصدیقش می‌کرد):
از علمی که شیعه از اهل بیت (ع) به میراث برده است به این‌که مهدی (ع) حق است، او با شمشیر قیام می‌کند، پیش از قیامش کسانی هستند که زمینه‌ی حکومتش را برای او مهیا می‌سازند، او فرزندانی دارد و پس از او دوازده مهدی از نسل او می‌باشند. آن‌ها ـ‌یعنی شیعیان‌ـ بر‌اساس روایاتی که از آن بزرگواران (ع) وارد شده است به قطع و یقین می‌دانند که اگر زمین از امام خالی بماند، اهلش را فرو می‌برد.(7) حال پس از به قتل رسیدن ـ‌یا طبق اعتقاد برخی از آن‌ها مرگ‌ـ امام مهدی (ع) زمین به وسیله‌ی چه کسی آرام و قرار می‌یابد؟ اگر این‌کار توسط یکی از اوصیا از فرزندان او پس از او یعنی امامانِ مهدیّین نباشد؟! همان‌طور که در روایات از ایشان (ع) وارد شده است.
ابن طاووس (ره) ـ‌همان کسی‌که در زمان غیبت کبری با امام مهدی (ع) ملاقات داشته و حتی از آن حضرت (ع) روایت کرده است‌ـ در مورد صلوات روز جمعه گفته است: «اگر تعقیب عصر روز جمعه را بنا‌بر عذری ترک کردی، هرگز این صلوات را ترک مکن؛ به جهت امری که خداوند جل جلاله ما را به آن مطلع نموده است». سپس صلوات را بیان کرده است که در پایان آن امام(ع) می‌فرماید: «وَ صَلِّ عَلَى وَلِيِّكَ ـأی امام المهدی (ع)‌ـ وَ وُلاةِ عَهْدِكَ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ وَ مُدَّ فِي أَعْمَارِهِمْ وَ زِدْ فِي آجَالِهِمْ وَ بَلِّغْهُمْ أَقْصَى آمَالِهِمْ دِينا وَ دُنْيَا وَ آخِرَةً إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ»(8)
(و بر ولیّت ـ‌یعنی امام مهدی(ع)‌ـ و زمامداران پایبند به عهدت که امامان از فرزندانش هستند درود فرست، و بر عمرشان بیافزا و به طول حیاتشان فزونی بخش، و به نهایت آرزوهای دینی و دنیوی و اخرویشان برسان که به یقین تو بر هر چیز توانایی).
در روایتی آمده است که آن حضرت با خانواده‌اش در مسجد سهله فرود می‌آید.(9) همچنین وارد شده است که پس از او، یازده مهدی از نسل آن حضرت (ع) خواهد بود.(10)
روایات بسیاری وجود دارد و من درصدد بیان کردن همه‌ی آن‌ها نیستم، و فقط برخی از آن‌ها را برای اتمام حجّت بر معاندِ متکبرِ بر خدا و اولیای خدا بیان کردم. هرکس که برای پیروی از حق به دنبال علم است، به کتب حدیث مراجعه کند و خودش مطالعه نماید.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

(نَبَذَ فَرِيقٌ مِّنَ الَّذِينَ أُوتُواْ الْكِتَابَ كِتَابَ اللهِ وَرَاء ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ)
(گروهی از اهل کتاب، کتاب خداوند را آن‌چنان پشت سر خویش افکندند که گویی از آن اطلاعی ندارند)
این‌ها برخی از علمای شیعه و پیروان خاصّشان می‌باشند، و کتابی که پشت سرشان افکندند، قرآن و امام مهدی (ع) و روایات از اهل‌بیت عصمت و زمینه‌سازان امام مهدی (ع) و ارسال او برای آن‌ها می‌باشد. آن‌ها حق را هنگامی‌که به سویشان آمد، تکذیب کردند و گفتند جادوگر است یا مجنون می‌باشد یا جنون دارد؛ گویی اصلا نمی‌دانند که این حقی از جانب امام مهدی (ع) است.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿وَاتَّبَعُواْ مَا تَتْلُواْ الشَّيَاطِينُ عَلَى مُلْكِ سُلَيْمَانَ)
(و از افسونی که شیاطین بر روزگار پادشاهی سلیمان می‌خواندند پیروی کردند):
یعنی برخی از علمای شیعه، سنّت‌های امّت‌های پیشین و اتهاماتی که آن‌ها به انبیا و فرستادگان (ع) وارد کردند را پیروی کردند و گفتند این از جن (شیطان) است. ملک سلیمان نیز یعنی ملک مهدی(ع) .
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿وَمَا كَفَرَ سُلَيْمَانُ وَلَـكِنَّ الشَّيْاطِينَ كَفَرُواْ)
(و سلیمان کافر نبود ولی شیاطین کافر بودند):
به این‌که امام مهدی (ع) امام انس و جن است و فرستاده‌اش را به سوی انس و جن گسیل می‌دارد، و همان‌طور که برخی از انسان‌ها ایمان می‌آورند، برخی کافر می‌شوند، دسته‌ای نفاق پیشه می‌کنند و گروهی ایمان می‌آورند و مرتد می‌شوند و.... و.... و.... جنّیان نیز همین‌گونه‌اند و هر‌چه بر انس جاری می‌شود بر جن نیز جاری می‌گردد.
از آن‌جا که امر امام مهدی (ع) عظیم است و بیان‌گر پایان کار ابلیس (لع) و لشکریان او از شیاطین انس و جن می‌باشد، چطور ممکن است آن حضرت در معرض مکر شیاطین جن و نیرنگ و خدعه‌های آنان و القائات‌شان در قضیه‌ی امام مهدی(ع) که تمثیلی از به پایان رسیدن تمام باطل‌شان در این مرتبه می‌باشد، قرار نگیرد.
• و برخی آیات درباره‌ی «بنی اسرائیل» خاصّ مسلمانانی است که به آل محمد(ع) ستم روا داشتند. حق تعالی می‌فرماید:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا * فَإِذَا جَاء وَعْدُ أُولاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَّنَا أُوْلِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُواْ خِلاَلَ الدِّيَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَّفْعُولاً)(11)
(و بر بنی اسرائيل مقرّر کردیم که دو بار در زمين فساد خواهيد کرد و نيز سرکشی خواهيد کرد، سرکشی کردنی بزرگ * چون از آن دو بار وعده‌ی نخستين در رسد، گروهی از بندگان خويش را که جنگاورانی زورمند بودند برای شما فرستاديم. آنان حتی در درون خانه‌ها را هم جست‌وجو خواهند کرد و اين وعده‌ای انجام شدنی است).
﴿وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ ... وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا)
(و بر بنی اسرائیل مقرّر کردیم.... و سرکشی بزرگی خواهید کرد):
فساد نخست: از این امّت با کشتن فاطمه و امام علی ع، و فساد دوم: با کشتن حسن و حسین ع بود. و سرکشی کردن بزرگ: آن بود که حرمت حسین (ع) را پایمال کردند و بدن پاک آن حضرت را مُثله کردند و سرش را بالای نیزه بردند و حال آن‌که او پنجم اصحاب کسا و برترین خلق خدا پس از محمد، علی، فاطمه و حسن(ع) بود. بندگان فرستاده شده در بار نخست، مختار و لشکریانش بودند که خداوند آنها را بر قاتلان امام حسین(ع) مسلّط کرد و آنها را به قتل رسانیدند.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿فَإِذَا جَاء وَعْدُ الآخِرَةِ لِيَسُوؤُاْ وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُواْ الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُواْ مَا عَلَوْاْ تَتْبِيرًا)(12)
(و چون وعده‌ی دوم فرا رسيد، کسانی بر سرتان فرستاديم تا شما را غمگين سازند و چون بار اول که به مسجد در آمده بودند به مسجد در آيند و به هر‌چه دست يابند نابود سازند).
این افراد اصحاب قائم(ع) و انصار او می‌باشند که خداوند آن‌ها را تمکین خواهد داد تا شرق و غرب زمین را با سرورشان محمد بن الحسن المهدی(ع) به تصرف درآورند و خداوند با آن‌ها هر کافر و منافق و شکاکی را ذلیل خواهد کرد.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿عَسَى رَبُّكُمْ أَن يَرْحَمَكُمْ)(13)
(شاید پروردگارتان به شما رحم کند):
یعنی ای مسلمانان! شاید پروردگارتان به شما رحم کند؛ با پیروی از قائم و یاری دادن او و اعتراف به این‌که او امام واجب الاطاعه است و این‌که موالات او و موالات ولی‌اش و نیز دشمنی با دشمنش واجب می‌باشد.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿إِنَّ هَـذَا الْقُرْآنَ يِهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ)
(این قرآن به درست‌ترین آیین‌ها راه می‌نماید):
یعنی آیاتی که از سوره‌ی اسراء گذشت، شما را به آن‌چه خود پایدارتر است راه می‌نماید؛ یعنی به راه مستقیم یعنی به امام مهدی(ع) .
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿وَيُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا كَبِيرً)
(و مؤمنانی را که کارهای شایسته به جای می‌آورند بشارت می‌دهد که از پاداشی بزرگ برخوردار خواهند شد):
مؤمنین را به قائم(ع) بشارت می‌دهد و این‌که برای قیامش تلاش کنند. زمینه‌سازی برای قیام قائم (ع)، همان صالحات است، همان نماز و همان برترین کارها (خیر العمل) می‌باشد.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿وَ اِنَّ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا)
(و برای کسانی‌که به آخرت ایمان ندارند، عذابی دردآور مهیا کرده‌ایم):
آخرت عبارت است از امام مهدی(ع) و کسانی‎که زمینه‌ساز آن حضرت هستند؛ عبارت‌اند از ملکوت آسمان‌ها و زمین، همان رؤیای صالح مؤمن، همان فطرتی که خداوند مردم را به آن فطرت بیافریده است؛ و کسانی‌که به آخرت ایمان نمی‌آورند کافرند هر‌چند ادعای مسلمانی داشته باشند.
اما ستاره‌ی شش پر:
جزیی از میراث‌های انبیا است که قائم محمد بن الحسن المهدی (ع) آن را به ارث می‌برد. این ستاره به آن حضرت(ع) اشاره دارد و معنای آن منتصر (پیروز و فاتح) و منصور (یاری‌شده) می‌باشد. یهودیان صهیونیست این ستاره را به سرقت برده‌اند و آن را شعار و نماد خود برگرفتند و برای آن‌ها اشاره‌ای به مصلح جهانی موعود دارد و همان‌طور که پیش‌تر گفتم، برای آن‌ها منظور ایلیای نبی (ع) می‌باشد. کسی‌که به این ستاره توهین کند و آن را لعن و نفرین نماید، مانند کسی است که کلمه‌ی «الله اکبر» را که صدام (لع) آن را در پرچم عراق قرار داد مورد لعن قرار دهد و از زمره‌ی کسانی می‌شود که مواریث انبیا(ع) را لعنت می‌کند!
این ستاره، ستاره‌ی مهدی (ع) است. از ائمه(ع) روایت شده است: «هنگامی‌که پرچم حق آشکار شود اهل مشرق و مغرب آن را لعنت می‌کنند».(14) پس ای مؤمنان، برحذر باشید! اگر لعنت مکانی پیدا نکند، به صاحبش (لعنت‌کننده) باز می‌گردد، همان‌طور که رسول خدا(ص) بیان فرموده است. (15)
داوود(ع) داوود ما است، سلیمان(ع) سلیمان ما است، و هیکل، هیکل ما مسلمانان است نه هیکل یهودی‌های صهیونیست که قاتلان پیامبرانند. سرزمین مقدس، سرزمین ما است که باید آزاد و فتح شود و پرچم «لا اله الا الله، محمد رسول الله، علی ولی الله» بر آن به اهتزاز درآید.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
 

﴿إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوهُ وَهَـذَا النَّبِيُّ وَالَّذِينَ آمَنُواْ وَاللهُ وَلِيُّ الْمُؤْمِنِينَ)(16)
(نزديک‌ترين کسان به ابراهيم همانا پيروان او و اين پيامبر و مؤمنان هستند و خداوند ياور مؤمنان است).
و آخر دعوانا ان الحمدلله رب العالمین (و انتهای کلام ما، این‌که ستایش مخصوص پروردگار جهانیان است).
منابع:
1- تفسیر عیاشی: ج 1 ص 44.
2- در اینجا سید احمد‌الحسن(ع) از عبارت برخی آیات استفاده می‌کند؛ چرا که برخی آیات در ذمّ بنی اسرائیل می‌باشند و منظور آن‌ها کسانی است که ادعای تشیع می‌کنند و در عین حال آل محمد (ع) را تنها می‌گذارند؛ آن‌ها مانند بنی‌اسرائیل هستند که ادعای پیروی و یاری انبیا را داشتند ولی جز اندکی، در این مهم شکست خوردند:
﴿لَقَدْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَأَرْسَلْنَا إِلَيْهِمْ رُسُلاً كُلَّمَا جَاءهُمْ رَسُولٌ بِمَا لاَ تَهْوَى أَنْفُسُهُمْ فَرِيقاً كَذَّبُواْ وَفَرِيقاً يَقْتُلُونَ)
(ما از بنی اسرائيل پيمان گرفتيم و پيامبرانی برايشان فرستاديم. هر گاه که پيامبری چيزی می‌گفت که با خواهش دلشان موافق نبود، گروهی را تکذيب می‌کردند و گروهی را می‌کشتند) (مائده: 70).
3 - بقره: 122 و 123.
4- واقعه: 88 و 89.
5 - بقره: 101 و 102.
6- به بحار الانوار: ج 52 ص 203 و 307 رجوع کنید.
7- از محمد بن فضیل از ابو الحسن امام رضا(ع) روایت شده است: به ایشان عرض کردم: آیا زمین بدون امام باقی می‌ماند؟ فرمود: «خیر». عرض کردم: ما از ابا عبدالله(ع) روایت می‌کنیم: «زمین بدون امام باقی نمی‌ماند مگر این‌که خداوند بر اهل زمین یا بندگان خشم گیرد». فرمود: «نه، اگر فرو برود، باقی نمی‌ماند». کافی: ج 1 ص 277 ح 11 و سایر احادیث شریف.
8- مفاتیح الجنان: ص 85.
9- امام صادق(ع) می‌فرماید: «گویی فرود آمدن قائم (ع) با اهل و عیالش را در مسجد سهله می‌بینم». بحار الانوار: ج 52 ص 317 ؛ مستدرک الوسایل: ج 3 ص 414.
10- از ابو حمزه از ابو عبد الله(ع) در حدیثی طولانی روایت شده است که فرمود: «ای ابا حمزه! از ما پس از قائم، یازده مهدی از فرزندان حسین(ع) خواهد بود». غیبت طوسی: ص 309.
11- إسراء: 4 و 5.
12- إسراء: 7.
13 - إسراء: 8.
14- از ابان بن تغلب روایت شده است: شنیدم ابا عبدالله (ع) می‌فرماید: «هنگامی‌گه پرچم حق نمایان گردد اهل مشرق و مغرب آن را لعنت می‌کنند. آیا می‌دانی چرا؟». گفتم: خیر. فرمود: «از آن‌چه انسان از اهل بیتش پیش از خروجش می‌بیند». بحار الانوار: ج 52 ص 363.
15- ابو حمزه روایت می‌کند: شنیدم ابا جعفر(ع) می‌فرماید: «هر‌گاه لعنت از دهان گوینده خارج شود، میان این دو نفر رفت و برگشت مى‌كند؛ پس اگر كسى‌كه لعنت شده است، سزاوار لعن باشد، به او مى‌رسد وگرنه به گوینده‌اش برمى‌گردد». کافی: ج 2 ص 360.
16 - آل عمران: 68
متشابهات ج 1
www.almahdyoon.co