چرا ابراهیم (ع) به ستاره و ماه و خورشید گفت پروردگارم؟ (2)

 چرا ابراهیم (ع)فقط ستاره و ماه و خورشید را دید؟

پاسخ:
 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

خورشید، پیامبر خدا (ص) است، و ماه، امام علی (ع)(1) و ستاره، امام مهدی (ع)می‌باشد.(2)

خورشید و ماه و ستاره در ملکوت، تجلّی خدا در خلق می‌باشند و به همین دلیل امر بر ابراهیم (ع)مشتبه شد؛ لیکن هر کدام به فراخور حال خود. آن حضرت، محمد و علی و قائم (ع) را به طور خاص ذکر می‌کند؛ چرا که آن‌ها غایت تجلّی خدا در خلق، در این زندگی دنیوی می‌باشند؛ زیرا آن‌ها مرسِل (ارسال‌کننده) هستند، و نه فقط مرسَل (ارسال‌شده).

و از آنجا که حضرت محمد (ص) صاحب فتح المبین است و او کسی است که چیزی شبیه سوراخ سوزنی برایش گشاده شد و چیزی از حجاب لاهوت برایش کنار رفت، و از نشانه‌های بزرگ پروردگارش را دید.(3) او همان شهر علم است؛(4) شهری که صورت کمالات الهی یا ذات الهی می‌باشد.

امام علی (ع)، از آنجا که باب شهر علم است، بخشی از آن به شمار می‌رود، و هر آنچه از آن افاضه می‌شود از طریق او می‌باشد. محمد (ص) تجلّی خدای سبحان و متعال و اسم خداوند سبحان در خلق است و علی ممسوس به ذات الهی است.(5) هنگامی که محمد (ص) باقی نمی‌ماند، و در لحظاتی جز خدای واحد قهار چیز دیگری باقی نمی‌ماند، علی که صلوات پروردگارم بر او باد، تجلّی خدای سبحان در خلق می‌باشد و فاطمه که صلوات پروردگارم بر او باد نیز همراه او است. و حضرت فاطمه (ع) با او خواهد بود. ایشان به عنوان باطن ماه و ظاهر خورشید اختصاص داده شده است. و از همین رو علی (ع)می‌فرماید: «اگر پرده از پیش روی من برداشته شود، چیزی بر یقینم افزوده نگردد»؛(6) چرا که ایشان در مقام کسی است که پرده از جلویش برداشته شده، هر چند پرده در حقیقت از جلوی آن حضرت برداشته نشده باشد.

امامِ قائم (ع)تجلّی اسم خدای سبحان است، آنگاه که زنده است و پیش از شهادتش؛ و این به جهت طول حیات آن حضرت و طول عبادت او با کمال صفاتش و اخلاص او می‌باشد. آن حضرت نمازش را به قنوتش متصل می‌کند و قنوتش را به نمازش؛ گویی از عبادت خدای سبحان خسته و ملول نمی‌گردد؛ و از آنجا که در روز دین یعنی روز قیامت صغری و آن‌طور که در قرآن ذکر شده است، روز معلوم، او بر عرش نشسته است، و از آنجا که حاکم به نام خدا بین ملت‌ها در آن روز می‌باشد، حتماً باید آینه‌ای باشد که ذات الهی را در خلق منعکس می‌گرداند تا حاکم، همان خداوند در خلق باشد و به این ترتیب سخن امام (ع)همان سخن خداوند، و حکم او حکم خدا، و سلطنت امام (ع)سلطنت خدای سبحان و متعال باشد و در آن روز آن حضرت، مصداق کلام خداوند متعال در سوره‌ی فاتحه که می‌فرماید: «مَالِكِ يَوْمِ الدِّينِ» (آن فرمان‌روای روز جزا) می‌باشد. در آن روز امام (ع)چشم خدا و زبان گویای خدا و دست خداوند می‌باشد.(7)

منابع:

1- از ابو بصیر نقل شده است: از ابو عبدالله (ع)در مورد این سخن خداوند متعال

(وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا)
(سوگند به خورشید و برآمدن آفتابش)

سؤال کردم. فرمود: «خورشید، رسول خدا (ص) است که خداوند با او دین مردم را برایشان واضح می‌گرداند». عرض کردم:

(وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا)
(و سوگند به ماه چون از پیِ آن برآيد).

فرمود: «امیر المؤمنین(ع)است». عرض کردم:

(وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا)
(و سوگند به روز چون آن را روشن کند).

فرمود: «منظور امام از نسل فاطمه ع است که از دین رسول خدا پرسیده می‌شود و برای کسی که پرسیده است، روشن می‌کند، و خداوند حکایت می‌کند:

(وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا)
(و سوگند به روز چون آن را روشن کند)».

عرض کردم:

(وَالليْلِ إِذَا يَغْشَاهَا)
(و سوگند به شب چون فرو پوشدش).

فرمود: «منظور امامان جور و ستم هستند؛ کسانی که به جای آل محمد (ع) مستبدانه حکومت کردند و بر جایگاهی که آل رسول خدا (ع) به آن سزاوارتر بودند، تکیه زدند و دین رسول خدا (ص) را با ظلم و ستم پوشانیدند و این همان سخن خداوند متعال است که

(وَالليْلِ إِذَا يَغْشَاهَا)
(و سوگند به شب چون فرو پوشدش)»

و فرمود: «ظلم آن‌ها نورِ روز را پوشانید....». بحار الانوار: ج 24 ص 70. از ابن عباس روایت شده است: رسول خدا(ص) فرمود: «مَثَل من بین شما مانند خورشید و مَثَل علی، مانند ماه است. هنگامی خورشید پنهان شد، با ماه هدایت جویید». بحار الانوار: ج 24 ص 76.

2- اگر امام مهدی (ع) با رسول خدا (ص) و امام علی و فاطمه‌ی زهرا و حسن و حسین (ع).... مقارنه شود، چون ستاره‌ای درخشان می‌باشد. از امام صادق جعفر بن محمد (ع)از پدرانش (ع) از امیرالمؤمنین (ع)روایت شده است که فرمود: «رسول خدا (ص) فرمود: هنگامی که به آسمان برده شدم پروردگارم به من وحی فرمود.... تا اینکه فرمود: خداى عزّوجل فرمود: سر بلند كن. سر بلند كردم و ناگاه انوار على، فاطمه، حسن، حسين، على بن الحسين، محمد بن على، جعفر بن محمد، موسى بن جعفر، على بن موسى، محمد بن على، على بن محمد، حسن بن على و «م ح م د» بن الحسن قائم را ديدم که در وسط آن‌ها مانند ستاره‌ای درخشان بود. عرض‌كردم: پروردگار اينها كيانند؟ فرمود: اینها امامان‌اند و اين همان قائمی است كه حلال مرا حلال و حرام مرا حرام كند و به وسيله‌ی او از دشمنانم انتقام گيرم و او مايه‌ی راحتى دوستان من است و او است كه دل شيعيانت را از ظالمان و منكران و كافران شفا مى‌دهد....». کمال الدین و تمام النعمه: ص 252.

3- از امام صادق (ع)در حدیث معراج رواست شده است: «.... تا اینکه فرمود:.... پيامبر گويی به اراده‌ی خدا، از چیزی شبیه ميان سوراخ سوزن به نور عظمت الهی نگريست. خداوند تبارک و تعالی فرمود: ای محمد! گفت: لبیک، پروردگارم. فرمود:....». کافی: ج 1 ص 443.

4- از رسول خدا (ص) روایت شده است: «من شهر علم و علی دربِ آن است....».

5- این تفسیر گفتار رسول خدا (ص) در حق امیرالمؤمنین (ع)را برای ما آشکار می کند: «به علی دشنام ندهید که او ممسوس به ذات خداوند است». غدیر - شیخ امینی: ج 10 ص 213.

6 - مناقب ابن شهر آشوب: ج 1 ص 317.

7- در گفتگویی طولانی با مفضل بن عمر از امام صادق (ع)روایت شده است: «.... ای مفضل! بلکه قائم پشتش را به حرم تکیه می‌دهد و دستش را بیرون می‌آورد که آن را سفید بدون هیچ عیب و نقصی می‌بینی در حالی که می‌فرماید: این دست خداوند و از جانب خداوند و به امر خداوند است. سپس این آیه را تلاوت می‌کند:

(إِنَّ الَّذِینَ یُبَایِعُونَکَ إِنَّمَا یُبَایِعُونَ اللهَ یَدُ اللهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ فَمَن نَّکَثَ فَإِنَّمَا یَنکُثُ عَلَى نَفْسِهِ)

(آنان که با تو بيعت می‌کنند جز اين نيست که با خدا بيعت می‌کنند. دست خدا روی دست‌هايشان است و هر که بيعت بشکند، به زيان خود شکسته است)....».

بحار الانوار: ج 53 ص 8.

متشابهات ج 1
www.almahdyoon.co