ایا طبق فرموده های اهل بیت وصیت نوشته شده است؟

بسم الله الرحمن الرحیم

قال رسول الله صلى الله عليه وآله يقول: (تفرقت اليهود على إحدى وسبعين فرقة، سبعون منها في النار وواحدة في الجنة وهي التي تبعت وصيته موسى. وتفرقت النصارى على اثنتين وسبعين فرقة، واحدة وسبعون في النار وواحدة في الجنة وهي التي تبعت وصيته. وأمتي تفترق على ثلاث وسبعين فرقة، اثنتان وسبعون فرقة في النار وواحدة في الجنة وهي التي تبعت وصيتي. قال: ثم ضرب بيده على منكب علي عليه السلام، ثم قال: ثلاث عشرة فرقة من الثلاث وسبعين كلها تنتحل مودتي وحبي، واحدة منها في الجنة وثنتا عشرة في النار).كتاب سليم بن قيس الهلالي ص433. 

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: (یهودیان بر هفتاد و یک فرقه تقسیم شدند؛ هفتاد فرقه در جهنم و یکی در بهشت می باشد، و آن همان فرقه ای است که وصیت موسی را تبعیت کرد. و نصاری بر هفتاد و دو فرقه تقسیم شدند، هفتاد و یک فرقه در جهنم و یکی از آنها در بهشت و آن همان فرقه ای است که وصیت عیسی (ع) را تبعیت کرد. و امتم بر هفتاد و سه فرقه تقسیم شده اند هفتاد و دو فرقه در جهنم و یکی از آنها در بهشت و آن همان فرقه ای است که از وصیت من تبعیت می کند. سپس بر شانه امام علی علیه السلام زد و فرمود: سیزده فرقه از هفتاد و سه فرقه همه محبت و مودت مرا دارند، یکی از آنها در بهشت و دوازده فرقه در آتش). طبق این روایت مبارک، امت اسلام به هفتاد و سه فرقه تقسیم می شود، و از میان این فرقه ها، سیزده فرقه مودت و محبت اهل البیت (ع) را دارند، بدان معنا که شیعه می باشند. و در ادامه رسول الله (ص) فرمود: یکی از آن سیزده فرقه در بهشت و دوازده فرقه دیگر _که شیعه هستند_ در آتش جهنم می باشند. هر فرقه ای امامی را منکر شد، و تنها فرقه سیزدهم باقی می ماند که اهل بهشت است و آن همان فرقه ای است که در روایت زیر امام علی (ع) آن را به این گونه وصف می کند:

 قال أبان: قال سليم: سمعت علي بن أبي طالب عليه السلام يقول: (إن الامة ستفترق على ثلاث وسبعين فرقة اثنتان وسبعون فرقة في النار وفرقة في الجنة. وثلاث عشرة فرقة من الثلاث والسبعين تنتحل محبتنا أهل البيت واحدة منها في الجنة واثنتا عشرة في النار. وأما الفرقة الناجية المهدية المؤملة المؤمنة المسلمة الموافقة المرشدة فهي المؤتمنة بي، المسلمة لأمري المطيعة لي المتبرئة من عدوي المحبة لي والمبغضة لعدوي التي قد عرفت حقي وإمامتي وفرض طاعتي من كتاب الله وسنة نبيه فلم ترتد ولم تشك لما قد نور الله في قلبها من معرفة حقنا وعرفها من فضلها وألهمها وأخذها بنواصيها فأدخلها في شيعتنا حتى اطمأنت قلوبها واستيقنت يقينا لا يخالطه شك).كتاب سليم بن قيس- تحقيق محمد باقر الأنصاري ص169.  

ابان گفت: سلیم گفت: از علی بن ابی طالب علیه السلام شنیدم می فرماید: (امت بر هفتاد و سه فرقه تقسم خواهد شد، هفتاد و دو فرقه در آتش و یک فرقه در بهشت می باشد. سیزده فرقه از بین هفتاد و سه فرقه محبت و موالات ما اهل بیت را دارند، یکی در بهشت و دوازده تای دیگر در جهنم. و اما فرقه ی نجات یافته مهدیه، نا مأیوس، مؤمن، تسلیم شده، موافق، مرشد، که آن سپرده به من است، تسلیم شده ی امر من است، مطیع من، مبرا از دشمنان، محبان من، مبغض دشمنانم، که حق من و امامتم و فرض اطاعتم از کتاب خدا و سنت رسولش را شناخته و مرتد نشده و لحظه ای شک نکرده اند به آن نور خدا در قلبهایشان که از معرفت حق ما حاصل شد و آنها را به فضیلت ما شناساند و به آنها الهام کرد و آنها را به بلندی برد و آنها را در شیعه ی ما داخل ساخت تا زمانی که قلبهایشان مطمئن شد و یقین حاصل کردند که با آن شکی وارد نشود).  

 آری، همان فرقه ی منتظر که به وصی امام مهدی (ع) قبل قیامش چنگ جستند. همان امام دهم از فرزند دوم [از امام حسین (ع)]. و اما آنهائی که به ایشان کافر شدند بدبخت و شقی خواهند شد. 

عن الاصبغ بن نباتة قال: (سألت علياً أمير المؤمنين عليه السلام: عن المنتظر من آل محمد صلى الله عليه وآله فقال: هو العاشر من ولد الثاني يملا الارض عدلا بعد أن ملئت جوراً، يكون له غيبة طويلة تطول على المنتظرين، قلت: فندركه؟ قال يدركه من يشأ الله ويرد له الله، من يشأ الله من عباده رجعة محتومة لا يكفر بها الا شقي).كتاب المجدي في انساب الطالبيين ص134. ا

از اصبغ بن نباته گوید: (از امام علی امیر مؤمنان علیه السلام در مورد منتظر از آل محمد صلی الله علیه و آله سؤال کردم: فرمود: او دهم از فرزند دوم است که دنیا را پر از عدل می کند بعد از آن که پر از ظلم شد. برای او غیبتی طولانی برای منتظران خواهد بود. 

عرض کردم: آیا ایشان را درک می کنیم؟ فرمود: ایشان را هر کس که خدا بخواهد درک خواهد کرد، هر کس از بندگانش را که خدا بخواهد بازگشتی محتوم است که به آن کفر نمی ورزد مگر بدبخت و شقی).

 بنا بر این اضافه بر این صفاتی که امام علی (ع) ذکر کرد، این فرقه همان فرقه ای است که به وصیت چنگ زد، و برای این است که رسول الله (ص) فرمود: "وصیتی را برای شما می نویسم که بعد از آن هرگز گمراه نخواهید شد". و فرقه نجات یافته همان فرقه ای است که به این وصیت چنگ زد و به وصی امام مهدی (ع) که در وصیت ذکر شده است و اول مؤمنان می باشد ایمان آورده و ایشان را تصدیق نمودند و پیرو او شدند. 

 ورد عن رسول الله (ص): (... حتى ترتفع رايات سود من المشرق فيسألون الحق فلا يعطونه، ثم يسألونه فلا يعطونه، ثم يسألونه فلا يعطونه، فيقاتلون فينصرون. فمن أدركه منكم، أو من أعقابكم فليأت إمام أهل بيتي، و لو حبواً على الثلج، فإنها رايات هدى، يدفعونها الى رجل من أهل بيتي يواطئ اسمه اسمي، و اسم أبيه اسم أبي، فيملك الأرض فيملؤها قسطاً و عدلاً كما ملئت جوراً و ظلما). 

 از رسول الله (ص) فرمود: (...تا آن كه پرچم‏ هايى سياه در مشرق سر بلند كنند. حق را طلبند و بديشان ندهند، در برهه‏ اى ديگر حق را طلب كنند و بديشان ندهند، و باز نيز چنين شود، پس آن گاه نبرد كنند و پيروز شوند. سپس فرمود: هر كه از شما يا فرزندان‏تان چنين روزى را درك كرد نزد امامى كه از خاندانم مى‏ باشد حاضر شود - اگر چه جامه به خود پيچد و بر برف گام نهد - زيرا اين پرچم‏ ها پرچم‏ هاى هدايتند كه آن‏ها را به مردى از خاندانم تقديم كنند، نام او همانند اسم من است، و اسم پدرش همانند اسم پدر من است، پس زمین را حاکم می شود و آن را پر از عدل و داد می کند بعد از آنکه از ظلم و ستم پر شود).معجم أحاديث الإمام المهدي ج1 ص382.  

بنا بر این: هر كه از شما يا فرزندان‏تان چنين روزى را درک كرد نزد امامى كه از خاندانم مى‏ باشد حاضر شود - اگر چه جامه به خود پيچد و بر برف گام نهد - زيرا اين پرچم‏ ها پرچم‏ هاى هدايتند كه آن‏ها را به مردى از خاندانم تقديم كنند.

 1- نزد امامى كه از خاندانم مى‏ باشد حاضر شود.

 2- زيرا اين پرچم‏ ها پرچم‏ هاى هدايتند كه آن‏ها را به مردى از خاندانم تقديم كنند.

 پس خوشا به حال آن فرقه ای که به وصیت مقدس رسول الله (ص) چنک جُست و به وصی امام مهدی (ع) اول مؤمنان که نامش احمد است اقتداء کرد و ایشان را اسوه و الگوی خود قرار داد..

طبق اقوال آل محمد (ع) وصیت نوشته شد عن الرضا (ع) في حديث: (... إلى أن قال: وان رسول الله (ص) لما كان وقت وفاته دعا علياً (ع) وأوصاه ودفع إليه الصحيفة التي كانت فيها الأسماء التي خصّ الله بها الأنبياء والأوصياء...).إثبات الهداة 1 /613-614. 

 از امام رضا (ع) فرمود: (... تا جایی که فرمود: و همانا رسول الله (ص) زمانی که وفاتش فرا رسید علی علیه السلام را فراخواند و به او وصیت کرد و صحیفه را به او دفع نمود که در آن نام های کسانی که خداوند آن را تخصیص نمود از انبیاء و اوصیاء ذکر شده است).

عن سلیم بن قیس قال الإمام علي (ع): (سمعت علياً عليه السلام بعد ما قال ذلك الرجل ما قال و غضب رسول الله صلى الله عليه و آله و دفع الكتف ألا نسأل رسول الله عن الذي كان أراد أن يكتب في الكتف مما لو كتبه لم يضل أحد و لم يختلف اثنان فسكت حتى إذا قام من في البيت وبقي علي وفاطمة و الحسن والحسين عليهم السلام وذهبنا نقوم أنا و صاحبي أبو ذر والمقداد، قال لنا علي عليه السلام اجلسوا. فأراد أن يسأل رسول الله صلى الله عليه وآله و نحن نسمع، فابتدأه رسول الله صلى الله عليه وآله فقال «يا أخي، أما سمعت ما قال عدو الله أتاني جبرئيل قبل فأخبرني أنه سامري هذه الأمة وأن صاحبه عجلها، وأن الله قد قضى الفرقة و الاختلاف على أمتي من بعدي، فأمرني أن أكتب ذلك الكتاب الذي أردت أن أكتبه في الكتف لك، و أشهد هؤلاء الثلاثة عليه، ادع لي بصحيفة. فأتى بها. فأملى عليه أسماء الأئمة الهداة من بعده رجلاً رجلاً وعلي عليه السلام يخطه بيده....).كتاب سلیم بن قیس ص 211 . الغیبة النعمانی ص 81. 

 از سلیم بن قیس گوید، امام علی (ع) فرمود: (.... سلمان گوید: بعد از آنکه آن مرد (عمر) آن سخن را گفت و پیامبر غضبناک شدند و کتف را رها کردند از حضرت علی علیه السلام شنیدم که فرمود : آیا از پیامبر نپرسیم چه مطلبی می خواستند در کتف بنویسند که اگر آن را می نوشتند احدی گمراه نمی شد و دو نفر با هم اختلاف نمی کردند؟ من سکوت کردم تا کسانی که در خانه بودند برخاستند و فقط امیر المؤمنین علیه السلام و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام باقی ماندند. من و دو رفیقم ابوذر و مقداد هم خواستیم برخیزیم که علی علیه السلام به ما فرمود بنشینید. حضرت می خواستند از پیامبر بپرسند و ما هم بشنویم. ولی خود پیامبر ابتدائاً فرمود: برادرم، نشنیدی دشمن خدا چه گفت؟ جبرئیل کمی قبل از این نزد من آمد و به من خبر داد که او سامری این امت است و رفیقش (ابوبکر) گوساله ی آن است. خداوند تفرقه و اختلاف را بعد از من بر امتم نوشته است (زمینه امتحان امت). لذا جبرئیل به من دستور داد بنویسم آن نوشته ای را که می خواستم در کتف بنویسم و این سه نفر (سلمان و ابوذر و مقداد) را بر آن شاهد بگیرم؛ برایم ورقه ای بیاورید، برای حضرت ورقه ای آوردند پیامبر نام امامان بعد از خود را یکی پس از دیگری املاء می فرمود و علی علیه السلام به دست خویش می نوشت...). و در جایی دیگر در کتاب سلیم بن قیس با همان مضمون آمده است: 

عن سليم بن قيس الهلالي قال الإمام علي (ع): لطلحة: (ألست قد شهدت رسول الله (ص) حين دعا بالكتف ليكتب فيها ما لا تضل الأمة ولا تختلف، فقال صاحبك ما قال: [إن نبي الله يهجر]. فغضب رسول الله (ص) .......).كتاب سليم بن قيس 211.

 و در جایی دیگر طلحه به این واقعه اعتراف می کند و نوشتن این وصیت مقدس نوشته ی بازدارنده از گمراهی به گواهی مولای متقیان نیز ثابت می گردد: امیر المؤمنین (ع) به طلحه فرمود: (ای طلحه، مگر تو خود شاهد نبودی که وقتی رسول خدا (ص) از ما کتفی [ورقه] خواست، تا بر آن چیزی بنویسد که پس از او امت او به گمراهی نیفتد و دچار اختلاف نشود، و آن دوست تو چنان سخنی را گفت که: البته رسول خدا هذیان می گوید، و پیامبر خدا (ص) خشمگین شد و از نوشتن صرف نظر نمود؟ طلحه گفت: بله من شاهد آنبوده ام. امیر المؤمنین (ع) فرمود: پس از اینکه شما بیرون رفتید، رسول خدا (ص) مرا از آنچه که قصد داشت که در آن [ورقه] بنویسید و مردم را بر آن گواه گیرد، با خبر ساخت، و همچنین از اینکه جبرئیل به آن حضرت خبر داده بود، که خدای تعالی می داند که امت در آینده ای نزدیک دچار اختلاف و تفرقه خواهد شد. 

پس از آن، رسول خدا (ص) صحیفه ای خواست، و آنچه را که قصد داشت در آن بنویسد، به من املاء فرمود و سه نفر را بر آن گواه گرفت: سلمان فارسی و ابوذر و مقداد را). 

 پس این روایت نقل شده از سلیم بن قیس، متن وصیتی که رسول الله (ص) آن را املاء کرد و علی (ع) آن را نگاشت را ذکر نمی کند، بلکه به شهادت گرفتن سلمان و ابوذر و مقداد توسط رسول الله (ص) به نوشتن وصیت را ثابت می کند. به فرموده اش:

 

 (إني أشهدكم أن أخي ووزيري ووارثي وخليفتي على أمتي علي بن أبي طالب  ثم الحسن ثم الحسين ثم من بعده تسعة من ولد الحسين...)، (شما را گواه می دارم که علی بن ابی طالب (ع) برادر و وزیر و وارث، و خلیفه ام بر امتم است، سپس حسن و سپس حسین، و سپس نه تن از فرزندان حسین...). 

 

سپس رسول الله (ص) بعد از به شهادت گرفتن این سه نفر، تعداد ائمه تا نه تن از فرزندان امام حسین (ع) را بر شمرد و قضیه مهمله باقی ماند، یعنی اینکه روشن نساختند که بعد از آنها چه کسانی خواهند بود، بلکه رسول الله (ص) حتی اسامی و صفات نه تن از فرزندان حسین (ع) را ذکر ننمودند و فقط به مختصری در مورد وصیت بسنده کردند، اما بدون شک این بدان معنا نیست که در وصیت مقدس اسامی آنها و مهدیین ذکر نشده است، بلکه همان گونه که در وصیت آمده است، اسامی و صفات آنها کاملاً ذکر شده است.

 بنا بر این، این روایت متن وصیتی که رسول الله (ص) املاء فرمود و امام علی (ع) نگارنده آن بود را ذکر نمی کند، بلکه حادثه ای به طور کامل و بدون جزئیات را ذکر می کند،

 پس وصیت رسول الله (ص) و آن اسامی اوصیاء تا روز قیامت که در وصیت را کجا می یابیم؟!

   عَنْ عِيسَى بْنِ الْمُسْتَفَادِ أَبِي مُوسَى الضَّرِيرِ قَالَ حَدَّثَنِي مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ ع قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ أَ لَيْسَ كَانَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع) كَاتِبَ الْوَصِيَّةِ وَرَسُولُ اللَّهِ (ص) الْمُمْلِي عَلَيْهِ وَجَبْرَئِيلُ وَالْمَلَائِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ (ع) شُهُودٌ؟ قَالَ: فَأَطْرَقَ طَوِيلًا ثُمَّ قَالَ: يَا أَبَا الْحَسَنِ قَدْ كَانَ مَا قُلْتَ...).الكافي ج 1 ص 281.

 ابـو مـوسى ضرير (نابينا) گويد: موسى بن جعفر عليهما السلام به من فرمود كه: (من بـه امام صادق عليه السلام گفتم: مگر امير المؤ مينين عليه السلام كاتب وصيت و پيغمبر ديـكته گو و جبرئيل و ملائكه مقربون شهود آن نبودند؟! حضرت مدتى سر به زير انداخت و سپس ‍ فرمود: چـنـان بـود كـه گـفـتـى، اى ابـو الحـسـن...).

 فضیل دوست امام صادق (ع) نقل می‌ کند که امام صادق (ع) فرمود: (رسول الله (ص) برای وصیتش به علی (ع) چهار تن از بزرگان ملائکه را شاهد گرفت. جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و نام چهارم را بیاد نمی‌ آورم).من لایحضره الفقیه ج 4 ص 236. عن محمد بن مسلم 

قال: قال الباقر عليه السّلام: (الوصيّة حقّ و قد أوصى رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله فينبغي للمؤمن أن يوصي).الكافي ج7 ص3- الوسائل 13/ 351 روضة المتقين 11/ 15. محمد بن مسلم گوید: امام باقر (ع) فرمود: (وصیت حق است و بدرستی که رسول الله (ص) وصیت کرد. پس هر مسلمانی باید وصیت کند).

 

والحمدالله وحده وحده وحده